Read on Twitter
1/ Ik had ooit een Buurmeisje dat nieuwe rolschaatsen kreeg voor haar verjaardag. Op de dag van haar verjaardagsfeestje werd ik door haar moeder naar binnen geroepen. Buurmeisje had namelijk nieuwe rolschaatsen gekregen en ik mocht de oude krijgen.
2/ Waarschijnlijk vond ze het zielig dat haar dochter altijd aan het rolschaatsen was en ik er naast moest lopen. Ik moest temidden van allemaal grootouders, ooms en tantes de rolschaatsen passen (ze waren veel te groot) en Buurvrouw ging heel blij foto’s maken van dat moment.
3/ Ik voelde me heel ongemakkelijk en verlegen en tegelijkertijd voelde ik me ook schuldig over mijn ongemak, want hier was een mevrouw die mij iets had gegeven
4/ wat ik stiekem al heel lang wilde en ik zou daar blij en dankbaar voor moeten zijn in plaats van zo snel mogelijk weg te willen gaan. (Wellicht dat mijn intense haat aan kringverjaardagen ook die dag is ontstaan overigens:)
5/ Ik heb de rolschaatsen een paar keer buiten voor onze flat gedragen, terwijl Buurvrouw vaak vanaf de galerij riep dat ik er voorzichtig mee moest zijn “want het waren best dure dingen hoor”.
6/ Totdat mijn vader het mij verbood ze nog te dragen en me zelfs opdroeg ze weg te gooien.
7/ Ik had nooit echt begrepen waarom het opeens niet meer mocht van hem en dacht dat het een eerste generatie-dingetje was, waarbij sommige dingen niet mochten omdat het voor ouders van die generatie gewoon onbekend terrein was.
8/ Jaren later vertelde hij dat hij Buurvrouw tegen andere moeders had horen zeggen dat zij die rolschaatsen had gegeven en dat ze nog wel steeds op mij moest letten, want ik was als kind van gastarbeiders natuurlijk niet gewend om kostbare dingen te hebben.
9/ “Dat was geen cadeau voor jou, dat was een cadeautje voor zichzelf”, zei hij.
10/ Ze verhuisden later naar Friesland en ik heb me wel eens afgevraagd of ze die foto’s nog wel eens uit een album heeft gehaald en heeft getoond aan mensen: “Kijk, dit is wat ik vroeger deed voor die gastarbeiderkindjes".
11/ Of er dus voor mij onbekende mensen naar die foto’s hebben zitten kijken en of de vreemde mix van ongemak, dankbaarheid en verwarring zichtbaar was in mijn blik.
12/ De school van mijn zoontje doneert gebruikte Chromebooks die vervangen moeten worden aan gezinnen die het zich financieel zelf niet kunnen veroorloven, wat natuurlijk een heel mooi initiatief is.
13/ In de nieuwsbrief plaatsen ze er echter een foto bij waarbij de directeur een van de apparaten overhandigt aan een leerling, die veel te herkenbaar op de foto staat.
14/ De bedoelingen zijn ongetwijfeld goed, maar ik blijf het treurig en frustrerend vinden dat arme mensen vaak geen recht op privacy of waardigheid mogen hebben, omdat anderen een feel-good-moment willen verzilveren en die,
15/ als je het hen zou vragen, nooit zouden vertellen wat hun eigen inkomen of vermogen is, “want dat is veel te privé”.
16/ Het recht op privacy houdt blijkbaar op als je afhankelijk bent/wordt van anderen en het wordt een ruilmiddel ten behoeve van het zich goed en verheven kunnen voelen van de gever(s).
17/ *Dit gebeurt overigens ook vaak bij mensen met een beperking die bijv. op de foto moeten omdat een instantie hulpmiddelen doneert.
