Read on Twitter
Draadje over EU-verslaggeving in Nederland.
Dit trimester schrijf ik acht essays over Politics in the European Union. Elke week dat ik meer over de EU leer, schrik ik ervan hoe ongelooflijk weinig ik (als politieke junk) er eigenlijk echt van begreep. (1/10)
Dit trimester schrijf ik acht essays over Politics in the European Union. Elke week dat ik meer over de EU leer, schrik ik ervan hoe ongelooflijk weinig ik (als politieke junk) er eigenlijk echt van begreep. (1/10)
Ik vraag me af: als ik, met een bovengemiddelde interesse in EU politiek, er al bijzonder weinig van begreep, hoe weinig weet de gemiddelde Nederlander dan?
Het gat tussen burgers in lidstaten enerzijds en instituties in Brussel anderzijds is volgens mij enorm. (2/10)
Het gat tussen burgers in lidstaten enerzijds en instituties in Brussel anderzijds is volgens mij enorm. (2/10)
Vreemd, want, wat er ook gebeurt, de EU gaat nog een enorme invloed op ons hebben de komende decennia, waarom boeit het ons dan zo weinig? Hoe is het mogelijk dat het ons niet lukt een diepgravender debat te voeren over die instituties en onze rol en doelen daarbinnen? (3/10)
Vanuit mijn oogpunt ligt dat lang niet alleen aan die instituties en Europese volksvertegenwoordigers - die overigens ook belabberd communiceren - maar ook zeker aan een desinteresse en gebrek aan durf van veel media. (4/10)
Er is op dit moment geen sexy markt voor EU coverage, en daardoor durft niemand deze zelf op te bouwen.
Het is veiliger om disproportioneel veel aandacht te besteden aan (a) de gebruikelijke binnenlandse brandjes, of (b) relletjes in de Angelsaksische wereld. (5/10)
Het is veiliger om disproportioneel veel aandacht te besteden aan (a) de gebruikelijke binnenlandse brandjes, of (b) relletjes in de Angelsaksische wereld. (5/10)
Dat is namelijk wél sexy.
Vervolgens hebben onze nationale politici het ook disproportioneel veel over die onderwerpen, want ook zij zien natuurlijk dat dit de knopjes zijn waaraan gedraaid moet worden om een stoeltje aan de talkshowtafel te bemachtigen. (6/10)
Vervolgens hebben onze nationale politici het ook disproportioneel veel over die onderwerpen, want ook zij zien natuurlijk dat dit de knopjes zijn waaraan gedraaid moet worden om een stoeltje aan de talkshowtafel te bemachtigen. (6/10)
Wat volgt: het gaat meer over Johnson dan over Merkel, meer over Amerikaans dan Europees grensbeleid, en als kleine bonus waaien al die gekke taferelen van de andere kant van de oceaan (e.g. running mate) ook nog onze Kamer in. (7/10)
Dat moet anders. Of je het nou leuk vindt of niet, wij zijn voor een groot deel economisch afhankelijk van de EU, en we hebben (als we willen) een dikke vinger in de pap om de instituties hiervan te kneden. Maar daar moeten we dan wel eerst onze hand voor uitsteken. (8/10)
Dan moet je als mediawereld een diepgravend debat hierover een stuk hoger op je lijstje zetten, een handige en creatieve invalshoek vinden, en verder komen dan Nexiteers vs. eurofielen. (9/10)
Dit is dan ook vooral een oproep aan die media: durf in dat gat te springen. Er is markt voor. We worden gek van de stortvloed aan ver-van-mijn-bed-shows die we dagelijks over ons heen krijgen. Schrijf over zaken die aan ons belang raken.
Je bent geen Netflix-producent. (10/10)
Je bent geen Netflix-producent. (10/10)
